تیام

رونیکای من امروز پایان سه ماهگی شماست. سه ماه از حضور شگفت انگیز تو گذشت. سه ماه از مادر شدن من، از احساس عجیب مادرانه، از رنج غریب مادرانه... گفتم رنج ولی خواهش می کنم نرنج...! بیزارم از گفتن این کلمه چون از تو هرچه که هست برای من عشقه و مسوولیت. اما در این سه ماه چنان تجربیات عجیب و جدیدی در مورد تو داشتم که به طور قطع می تونم بگم شیرین ترین دردهای زندگیمو با مادر شدن دارم تجربه می کنم. 15 فروردین 94 برای واکسن دوماهگی شما رفتیم. خودمو از قبل آماده کردم و موقع تزریق واکسن به پای چپت خودم پاتو نگه داشتم. کمی گریه کردی ولی بعد مامان زری بغلت کرد، آروم شدی. خدا رو شکر میکردم که به خیر و خوشی تموم شد و شاخ غول اولین واکسن رو شکس...